SULTAN ABDÜLHAMİD HAN’IN RUHANİYETİNDEN İSTİMDAT

Nerdesin şevketlim, Sultan Hamid Han?
Feryadım varir mi barigahina?
Ölüm uykusundan bir lâhza uyan,
Şu nankör milletin bak günahina.

Tahkire yeltenen tac-ü tahtını,
Denedi bu millet kara bahtını;
Sinadi sillenin nerm ve sahtini,
Rahmet et sultanim suz-i ahina.

Tarihler ismini andiği zaman,
Sana hak verecek, ey koca sultan;
Bizdik utanmadan iftira atan,
Asrin en siyasi padişahına.

“Padişah hem zalim, hem deli dedik,
İhtilâle kıyam etmeli dedik;
Şeytan ne dediyse, biz ‘belî’ dedik;
Çalıştık fitnenin intibahına.

Divane sen değil, meğer bizmişiz,
Bir çürük ipliğe hülya dizmişiz.
Sade deli değil, edepsizmişiz.
Tükürdük atalar kiblegâhına.

Sonra cinsi bozuk, ahlaki fena,
Bir sürü türedi, girdi meydana.
Nerden çıktı bunca veled-i zina?
Yuh olsun bunlarin ham ervahina!

Bunlar halki didik didik ettiler,
Katliama kadar sürüp gittiler.
Saçak öpmeyenler, secde ettiler.
Bir asi zabitin pis külâhina.

Haddi yok, açlıkla derde girenin,
Sehpa-yı kazaya boyun verenin.
Lanetle anilan cebabirenin
Bu, rahmet okuttu en küstahina.

Çok kişiye şimdi vatan mezardır,
Herkesin beladan nasibi vardir,
Selametle eren pek bahtiyardir,
Bu şeb-i yeldanin sen sabahina.

Milliyet davasi fıska büründü,
Rida-yı diyanet yerde süründü,
Türkün ruhu zorla asi göründü,
Hem peygamberine, hem Allah’ina.

Sen hafiyelerle dem sürdün ancak,
Bunlar her tarafa kurdu salincak;
Eli yüzü kanlı bir sürü alçak,
Kemend attı dehrin mihr-u mâhına.

Lakin sen sultânim gavs-i ekbersin,
Ahiretten bile himmet eylersin,
Çok çekti şu millet murada ersin,
Şefaat kıl şahım mededhâhına.

(Rıza Tevfik BÖLÜKBAŞI)